|
Koheleta Kapituła1 1 Słowa kaznodziei, syna Dawidowego, króla w Jeruzalemie. 2 Marność nad marnościami, powiedział kaznodzieja; marność nad marnościami, i wszystko marność. 3 Cóż za pożytek ma człowiek ze wszystkiej pracy swej, którą prowadzi pod słońcem? 4 Jeden rodzaj przemija, a drugi rodzaj nastaje; lecz ziemia na wieki stoi. 5 Słońce wschodzi i słońce zachodzi, a spieszy się do miejsca swego, kędy wschodzi; 6 Idzie na południe, a obraca się na północy; wiatr ustawicznie krążąc idzie, a po okręgach swoich wraca się wiatr. 7 Wszystkie rzeki idą do morza, wszakże morze nie wylewa; do miejsca, z którego rzeki płyną, wracają się, aby zaś stamtąd wychodziły. 8 Wszystkie rzeczy są pełne zabaw, a człowiek nie może ich wymówić; oko nie nasyci się widzeniem, a ucho nie napełni się słyszeniem. 9 Co było, jest to, co być ma; a co się teraz dzieje, jest to, co się dziać będzie, a niemasz nic nowego pod słońcem. 10 Jestże jaka rzecz, o którejby kto rzec mógł: Wej! to coś nowego? I toć już było za onych wieków, które były przed nami. 11 Niemasz pamiątki pierwszych rzeczy; także też i potomnych, które będą, nie będzie pamiątki u tych, którzy potem nastaną. 12 Ja kaznodzieja byłem królem Izraelskim w Jeruzalemie; 13 I przyłożyłem do tego serce swe, abym szukał, i doszedł mądrością swoją wszystkiego, co się dzieje pod niebem.(Tę zabawę trudną dał Bóg synom ludzkim, aby się nią trapili.) 14 Widziałem wszystkie sprawy, które się dzieją pod słońcem, a oto wszystko jest marnością i utrapieniem ducha. 15 Co jest krzywego, nie może być wyprostowane, a niedostatki nie mogą być policzone. 16 Przetoż takiem myślał w sercu swem, mówiąc: Otom ja uwielbił i rozszerzył mądrość nad wszystkich, którzy byli przedemną w Jeruzalemie, a serce moje dostąpiło wielkiej mądrości i umiejętności. 17 I przyłożyłem do tego serce moje, abym poznał mądrość i umiejętność, szaleństwo i głupstwo; alem doznał, iż to jest utrapieniem ducha. 18 Bo gdzie wiele mądrości, tam jest wiele gniewu; a kto przyczynia umiejętności, przyczynia boleści.
|
|