Bible-Server.org

translate into

Psalms Chapter104

‮1 ای جان من، خداوند را متبارکبخوان! ای یهوه خدای من تو بی‌نهایت عظیم هستی! به عزّت و جلال ملبّس هستی.

‮2 خویشتن را به نور مثل ردا پوشانیده‌ای. آسمانها را مثل پرده پهن ساخته‌ای.

‮3 آن که غرفات خود را بر آبها بنا کرده است و ابرها را مرکب خود نموده و بر بالهای باد می‌خرامد؛

‮4 فرشتگان خود را بادها می‌گرداند و خادمان خود را آتش مشتعل؛

‮5 که زمین را بر اساسش استوار کرده، تا جنبش نخورد تا ابدالآباد.

‮6 آن را به لجّه‌ها مثل ردا پوشانیده‌ای، که آبها بر کوه‌ها ایستاده‌اند.

‮7 از عتاب تو می‌گریزند. از آواز رعد تو پراکنده می‌شوند.

‮8 به فراز کوه‌ها برمی‌آیند، و به همواریها فرود می‌آیند، به مکانی که برای آنهامهیّا ساخته‌ای.

‮9 حدی برای آنها قرار داده‌ای که از آن نگذرند و برنگردند تا زمین را بپوشانند.

‮01 که چشمه‌ها را در وادیها جاری می‌سازد تا در میان کوه‌ها روان بشوند.

‮11 تمام حیوانات صحرا را سیراب می‌سازند تا گورخران تشنگی خود را فرو نشانند.

‮21 بر آنها مرغان هوا ساکن می‌شوند و از میان شاخه‌ها آواز خود را می‌دهند.

‮31 او از غرفات خود کوه‌ها را سیراب می‌کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر می‌شود.

‮41 نباتات را برای بهایم می‌رویاند و سبزه‌ها را برای خدمت انسان، و نان را از زمین بیرون می‌آورد،

‮51 و شراب را که دل انسان را شادمان می‌کند، و چهره او را به روغن شاداب می‌سازد؛ و دل انسان را به نان قوی می‌گرداند.

‮61 درختان خداوند شادابند، یعنی سروهای آزاد لبنان که غرس کرده است،

‮71 که در آنها مرغان آشیانهای خود را می‌گیرند و امّا صنوبر خانهٔ لقلق می‌باشد.

‮81 کوه‌های بلند برای بزهای کوهی و صخره‌ها برای یربوع ملجاء است.

‮91 ماه را برای موسمها ساخت و آفتاب مغرب خود را می‌داند.

‮02 تاریکی می‌سازی و شب می‌شود که در آن همهٔ حیوانات جنگلی راه می‌روند.

‮12 شیر بچگان برای شکار خود غرّش می‌کنند و خوراک خویش را از خدا می‌جویند.

‮22 چون آفتاب طلوع می‌کند جمع می‌شوند و در بیشه‌های خود می‌خوابند.

‮32 انسان برای عمل خود بیرون می‌آید و بجهت شغل خویش تا شامگاه.

‮42 ای خداوند اعمال تو چه بسیار است! جمیع آنها را به حکمت کرده‌ای. زمین از دولت تو پر است.

‮52 و آن دریای بزرگ و وسیعالاطراف نیز که در آن حشرات از حدّ شماره زیاده‌اند و حیوانات خرد و بزرگ.

‮62 و در آن کشتیها راه می‌روند و آن لویاتان که بجهت بازی کردن در آن آفریده‌ای.

‮72 جمیع اینها از تو انتظار می‌کشند تا خوراک آنها را در وقتش برسانی.

‮82 آنچه را که به آنها می‌دهی، فرا می‌گیرند. دست خود را باز می‌کنی، پس از چیزهای نیکو سیر می‌شوند.

‮92 روی خود را می‌پوشانی، پس مضطرب می‌گردند. روح آنها را قبض می‌کنی، پس میمیرند و به خاک خود برمی‌گردند.

‮03 چون روح خود را می‌فرستی، آفریده می‌شوند و روی زمین را تازه می‌گردانی.

‮13 جلال خداوند تا ابدالآباد است. خداوند از اعمال خود راضی خواهد بود.

‮23 که به زمین نگاه می‌کند و آن می‌لرزد. کوه‌ها را لمس می‌کند، پس آتشفشان می‌شوند.

‮33 خداوند را خواهم سرایید تا زنده می‌باشم. برای خدای خود تسبیح خواهم خواند تا وجود دارم.

‮43 تفکّر من او را لذیذ بشود و من در خداوند شادمان خواهم بود.

‮53 گناهکاران از زمین نابود گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هلّلویاه!