1 كاش كه آسمانها را مُنْشَقّْ ساخته، نازل‌می‌شدی و كوهها از رؤیت تو متزلزل می‌گشت.
2 مثل آتشی كه خورده چوبها را مشتعل سازد و ناری كه آب را به جوش آورد تا نام خود را بر دشمنانت معروف سازی و امّت‌ها از رؤیت تو لرزان گردند.
3 حینی كه كارهای هولناك را كه منتظر آنها نبودیم بجا آوردی، آنگاه نزول فرمودی و كوهها از رؤیت تو متزلزل گردید.
4 زیرا كه از ایام قدیم نشنیدند و استماع ننمودند و چشم خدایی را غیر از تو كه برای منتظران خویش بپردازد ندید.
5 تو آنانی را كه شادمانند و عدالت را بجا می‌آورند و به راههای تو تو را به یاد می‌آورند ملاقات می‌كنی. اینك تو غضبناك شدی و ما گناه كرده‌ایم در اینها مدّت مدیدی بسر بردیم و آیا نجات توانیم یافت؟
6 زیرا كه جمیع ما مثل شخص نجس شده‌ایم و همه اعمال عادله ما مانند لتّه ملوّث می‌باشد. و همگی ما مثل برگ، پژمرده شده، گناهان ما مثل باد، ما را می‌رباید.
7 و كسی نیست كه اسم تو را بخواند یا خویشتن را برانگیزاند تا به تو متمسّك شود زیرا كه روی خود را از ما پوشیده‌ای و ما را به سبب گناهان ما گداخته‌ای.
8 امّا الا´ن ای خداوند ، تو پدر ما هستی. ما گِلْ هستیم و تو صانع ما هستی و جمیع ما مصنوع دستهای تو می‌باشیم.
9 ای خداوند بشدّت غضبناك مباش و گناه را تا به ابد بخاطر مدار. هان ملاحظه نما كه همگی ما قوم تو هستیم.
01 شهرهای مقدّس تو بیابان شده. صهیون، بیابان و اورشلیم، ویرانه گردیده است.
11 خانه مقدّس و زیبای ما كه پدران ما تو را در آن تسبیح‌می‌خواندند به آتش سوخته شده و تمامی نفایس ما به خرابی مبدّل گردیده است.
21 ای خداوند آیا با وجود این همه، خودداری می‌كنی و خاموش شده، ما را بشدّت رنجور می‌سازی؟